© Maria Krajewska

Zawód doradcy imigracyjnego stał się licencjonowany, dlatego teraz tylko ekspert posiadający licencję może reprezentować klientów i pobierać za to opłaty. Tak jak osoba z wiedzą medyczną, bez uprawnień lekarskich nie może leczyć, tak i konsultant, bez uprawnień nie może udzielać żadnych porad prawnych. Dotyczy to także osób, które utrzymują, że współpracują z adwokatem, sama współparca nie uprawnia do udzielania porad odpłatnie.

Wprowadzenie licencji oczywiście wywołało pewne protesty – szczególnie osób obawiających się, iż nie będą w stanie zdać egzaminów weryfikujących wiedzę i umiejętności. Wielu takich ludzi odpadło już na starcie, nie radząc sobie z wymaganiami. Nie ulega watpliwości, że tego typu wymóg jest bardzo korzystny dla klienta. W ten sposób bowiem zminimalizowane zostało ryzyko, iż potencjalny klient zatrudni pseudofachowca.

Stowarzyszenie Kanadyjskich Konsultantów Imigracyjnych (Canadian Society of Immigration Consultants) nie poprzestało jednak tylko na początkowej, bardzo zresztą trudnej selekcji. Aby utrzymać licencję do wykonywania zawodu, konsultanci są co roku poddawani sprawdzianom. Tym z nich, którzy je pomyślnie przechodzą, licencja zostaje wznawiana. Sprawdziany dotyczą zarówno wiedzy z zakresu prawa imigracyjnego, jak i etyki zawodowej. Zmiana ta sprawiła, że niektórzy członkowie zostali zawieszeni, innym członkostwo odebrano.

Działania te pokazują wyraźnie, iż Stowarzyszenie Kanadyjskich Konsultantów Imigracyjnych, dba o jakość usług świadczonych przez konsultantów, weryfikując ich wiedzę (proszę pamiętać, że przepisy imigracyjne ciągle się zmieniają) i motywując do podnoszenia kwalifikacji. Listę aktualnych członków można na bieżąco śledzić, dzwoniąc bezpośrednio do Stowarzyszenia albo sprawdzając na stronie internetowej. Chcę także zwrócic uwagę, że to osoba udzielająca porad musi mieć licencję, a nie firma, dla której pracuje.

Konsultant, mówię tu oczywiście o licencjonowanych konsultantach, bo tylko tacy wykonują swój zawód zgodnie z obowiązującym w całej Kanadzie prawem, ma obowiązek zachować pełną dyskrecję zarówno w czasie pracy nad daną sprawą, jak i po jej zakończeniu. Konsultaci są ponadto zobligowani do zawarcia z klientem umowy, zawierającej zarówno informacje o kosztach, jak i oraz spis świadczonych usług – jest to umowa na piśmie, mająca moc prawną.

Do innych zasad, które obowiązują konsultantów, a które mają zabezpieczyć klienta należą: przechowywanie teczek z dokumentacją dotyczącą spraw klientów przez okres 6 lat – na wypadek, gdyby do danej sprawy trzeba było powrócić, oraz udostępnienie klientowi kopii całej dokumentacji, jaka została sporządzona. Ponadto w sytuacji, gdy konsultant z jakichś względów nie może kontynuowac prowadzenia danej sprawy – niejako automatycznie klient kierowany jest do innego profesjonalisty. Takiej jakości usług nie są w stanie oferować doradcy bez licencji. Powód jest prosty – osoba nie posiadajaca licencji nie sporządzi prawomocnej umowy, gdyż świadczone przez nią usługi są poza prawem. Taka osoba – jeszcze raz to podkreślam – w świetle prawa nie może udzielać porad prawnych ani reprezentowac klientów. Bez umowy zaś, jak wiadomo, nic nie jest wiążące.

Nie wolno zapominać, że podstawowe warunki do osiągnięcia zamierzonego rezultatu w sprawach imigracyjnych to znajomość prawa oraz wybór odpowiedniej strategii działania, czyli optymalnego dla danej osoby programu. Zaś w następnej kolejności – przygotowanie odpowiedniej dokumentacji, wypełnienie podania i uzasadnienie go zgodnie z wymaganiami stawianymi przez Urząd Imigracyjny. Istotne znaczenie ma tutaj świadomośc, że tylko osoby kompetentne, wykazujące się doskonałą znajomoscią prawa – są w stanie zagwarantować profesjonalne poprowadzenie sprawy. Korzystanie z usług ludzi, którzy są ekspertami jedynie we własnym przekonaniu, może zamknąć pewne drogi w przyszłości.