W obliczu kryzysu gospodarczego Europy, w niektórych krajach takich jak Francja czy Grecja doszło do zmiany rządów. Dziesiątki tysięcy młodych ludzi zaczęło rozważać możliwość opuszczenia kraju na stale. I tak dla przykładu, w Hiszpanii stopa bezrobocia wśród ludzi w wieku do 25 roku lat wynosi powyżej 50%. Podobna sytuacja panuje w Grecji, Portugalii, Włoszech czy Irlandii. W tym samym czasie oszacowane zostało zapotrzebowanie kanadyjskiego rynku pracy na setki tysięcy nowych imigrantów na następne dziesięć lat. Tak znaczny popyt na siłę roboczą z zagranicy spowodowany jest również zjawiskiem gwałtownego starzenia się społeczeństwa kanadyjskiego. Czy wobec tego Kanada nie powinna skoncentrować się na poszukiwaniu wykwalifikowanych i wykształconych pracowników w krajach dotkniętych kryzysem gospodarczym? Czy nie powinna faworyzować imigrantów wywodzących się z krajów o kulturze podobnej do tej panującej w Kanadzie?
Z reguły, imigranci pochodzący z krajów Europy Zachodniej znacznie szybciej adaptują się do nowych warunków kanadyjskich, niż przyjezdni z innych krajów świata. Do chwili obecnej przeciętny zarobek nowych imigrantów, tuz po ich osiedleniu się na stale w Kanadzie drastycznie zmalał w porównaniu z 1980 rokiem i wciąż obserwuje się tendencje zniżkowe. Jest to okres charakteryzujący się również stale rosnąca falą imigracyjną z krajów azjatyckich w porównaniu do liczby imigrantów przybywających z Europy. Jednakże wielu ekspertów jest zdania, że powrót do sytuacji sprzed wielu lat, kiedy to zdecydowanie dominowała fala imigracyjna z krajów europejskich, nie wpłynie korzystnie na wizerunek Kanady. Mogą pojawić się spekulacje, iż Kanada odżegnuje się od zobowiązań bezstronnego rozpatrywania podań o imigracje, wolnego od uprzedzeń rasowych i narodowościowych. Politykę taka przyjęto w Kanadzie w latach 60-tych ubiegłego wieku w odpowiedzi na dziedzictwo haniebnych praktyk stosowanych przez rząd kanadyjski, takich jak: podatek „od głowy” w wysokości 500 dolarów kanadyjskich, nałożony na chińskich imigrantów przyjeżdżających do Kanady w latach 20-tych ubiegłego stulecia.
Ministerstwo ds. Obywatelstwa i Imigracji poczyniło już pewne kroki zmierzające do wprowadzenia selektywnej polityki przy wyborze potencjalnych imigrantów w zależności od ich pochodzenia. Minister Jason Kenney przedstawił, w imieniu rządu konserwatywnego, plan dotyczący zmian w samym systemie punktowym. I tak zmianie  ulec ma ilość punktów przyznawanych za wykształcenie, doświadczenie zawodowe, oraz znajomość oficjalnych języków obowiązujących w Kanadzie. Teoretycznie umiejętność posługiwania się językiem obcym leży w gestii każdego z nas. Należy jednak dodać, ze imigranci wywodzący się z krajów, w których znajomość języków angielskiego lub francuskiego jest sprawą powszechną, mają znacznie większe szanse na otrzymanie wyższej ilości punktów za ich znajomość.
Dla przypomnienia, system punktowy został stworzony dla przeprowadzenia bardziej obiektywnej oceny szans potencjalnych imigrantów bez względu na ich rasę czy przynależność narodową.
Bez względu na intencje rządu, zmiany te zdecydowanie będą bardziej korzystne dla imigrantów przybywających z krajów Europy Zachodniej, Pakistanu czy Indii, niż dla tych pochodzących z krajów półkuli południowej. Natomiast zmiany dotyczące kwestii znajomości języków oficjalnych, będą miały znaczny wpływ na obniżenie się fali imigracyjnej z krajów takich jak Chiny, przy jednoczesnym wzroście napływu imigrantów z krajów anglojęzycznych. Wiele z reform autorstwa ministra Kenney opartych jest na systemie australijskim, polegającym na podwyższeniu kryteriów oceny znajomości języka angielskiego.
Do 2007 roku wykwalifikowani pracownicy musieli wykazać się dość wysokim poziomem znajomości języka angielskiego, aby mieć gwarancje pozytywnego rozpatrzenia podania o imigrację. W konsekwencji procent imigrantów przybywających z Wielkiej Brytanii, Irlandii czy Nowej Zelandii znacznie wzrósł w przeciwieństwie do wciąż malejącej fali imigracyjnej z krajów azjatyckich.
Liczne badania potwierdzają, ze dobra znajomość języka angielskiego odgrywa znaczną rolę w procesie integracji imigrantów zarówno w miejscu pracy jak również w środowisku, w którym żyją.
Posiadanie starannego wykształcenia nie na wiele się zda bez solidnej znajomości języka angielskiego lub francuskiego. Dla przykładu, zarobki amerykańskich i brytyjskich imigrantów są wyższe od średniej krajowej i znacznie przewyższają wynagrodzenie imigrantów przybywających z innych krajów.
Filipińczycy natomiast mają niższe dochody, ale za to najwyższy wskaźnik zatrudnienia. Inne grupy narodowościowe takie jak: Irańczycy, Pakistańczycy czy Chińczycy posiadają dochody na poziomie niższym niż średnia dochodów ze wszystkich grup narodowościowych.
Uważa się, ze rząd federalny nie wykazuje zbytniej inicjatywy, jeśli chodzi o nabór wykwalifikowanych imigrantów, czego nie można powiedzie o rządach prowincjonalnych czy wyższych uczelniach kanadyjskich, dla których sprowadzenie jak najliczniejszej rzeszy imigrantów stało się sprawą priorytetową. Wiele pochwał zebrał premier rządu prowincji Saskatchewan, który udał się do Irlandii celem zachęcenia młodych Irlandczyków do przyjazdu do prowincji i podjęcia tam pracy. Inna prowincja Kanady, Manitoba poprzez program nominacji prowincji stwarza potencjalnym imigrantom dogodne warunki do osiedlenia się w prowincji i łatwiejszego dostępu do pracy. Ostatnimi czasy Manitoba skierowała swoja uwagę na Ukrainę, gdzie aktywnie poszukuje się chętnych do osiedlenia się szczególnie na wiejskich terenach prowincji. Należy nadmienić, że to właśnie Ukraińcy byli jednymi z pierwszych narodów, które osiedliły się w centralnych prowincjach Kanady. Stąd też, wielu współcześnie żyjących mieszkańców Kanady ma korzenie ukraińskie. Inną, równie liczną grupa zamieszkująca Manitobę są Filipińczycy, którym, z wielkim powodzeniem udało się zintegrować ze społecznością prowincji.
Trzeba jednak pamiętać i o tym, że większość imigrantów przed osiągnięciem względnej stabilizacji w Kanadzie, boryka się z mnóstwem problemów, z których największym jest wciąż brak zatrudnienia. Często zdarza się, iż podejmują oni pracę nieadekwatną do posiadanego wykształcenia czy doświadczenia zawodowego. Z przeprowadzonych sondaży wynika, iż imigranci przybywający z krajów europejskich znacznie łatwiej realizują swoje ambicje zawodowe w Kanadzie. Często piastują oni odpowiedzialne i wysoko opłacane stanowiska.
Istnieją obawy, iż stosowanie preferencji dla obywateli krajów anglojęzycznych, będących „starym źródłem imigracji” może przynieść pozytywne rezultaty dla gospodarki kanadyjskiej tylko na krótką metę. Może się okazać, że stosowanie takiej właśnie polityki odbije się niekorzystnie na stosunkach Kanady z innymi krajami, np. Chinami. Wyniki badań wskazują, iż budowanie poprawnych międzynarodowych stosunków handlowych często osiągane jest poprzez politykę migracyjną między tymi krajami.
Według prof. Ramosa błędnym byłoby twierdzenie, iż fakt istnienia dysproporcji pomiędzy liczebnością imigrantów wywodzących się z rożnych grup narodowościowych, oznaczałby klęskę kanadyjskiej polityki imigracyjnej. „Imigranci w Kanadzie odznaczają się wysokim stopniem integracji, w porównaniu do innych krajów z równie wysokim wskaźnikiem imigracji. Podwyższenie kryteriów oceny znajomości języka angielskiego wcale nie oznacza zwiększonych szans na sukces w Kanadzie. System punktowy wprowadzony był dla wyeliminowania wszelkich nieprawidłowości wynikających ze sposobu selekcji imigrantów w zależności od ich pochodzenia oraz poziomu znajomości języka. Do przeszłości powinien należeć etnocentryczny charakter Kanady, i nie przypuszczam, abyśmy kiedykolwiek jeszcze próbowali i powinni go przywrócić.”